مقدمه
اختلال کم توجهی بدون بیش فعالی یک اختلال عصبی است. این اختلال باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات رفتاری مانند اختلال در آموزش و یادگیری، عدم تمرکز بر کارهای مدرسه، سر پیچی کردن از قوانین، عدم انجام تکالیف درسی و مشکلات در تعاملات اجتماعی می‌شود.
اغلب مشکلات مرتبط با ADD
ADD همچنین ممکن است شامل بیش فعالی با مشکلات رفتاری باشد. علاوه بر این دانش آموزان مبتلا به ADD ممکن است دارای اختلالاتی در یادگیری باشند و اغلب در معرض مشکلات انضباطی مکرر در مدارس هستند. در حقیقت بزرگسالان و همسالان ممکن است به این نتیجه برسند که چنین دانش آموزانی که توجهی به وظایف و پیگیری نکردن تکالیف ندارند شاید تنبل هستند. اما مسئله کمی پیچیده‌تر از آن است که فکر کنید در حالی که ADD بسیار شایع است برداشت‌های نادرست از افرادی که مبتلا به اختلال کم توجهی هستند همچنان ادامه دارد.
تفاوت‌های ADHD و ADD
ADD اصطلاحی است که در کتاب “راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی” به عنوان اختلال کمبود توجه با بیش فعالی (ADHD) تعریف می‌شود. ADHD رسما به عنوان اختلال کمبود توجه بیش فعالی شناخته می‌شود.
ADD همان اختلال کمبود توجه است. منتها مبتلایان آن دچار پیش فعالی نیستند و کودکان و یا دانش آموزان با این اختلال علائم مختلفی دارند.
به عنوان مثال کودکانی که دچار اختلال کمبود توجه با پیش فعالی ADHD)) هستند. معمولا در کلاس آموزشی مشکلات رفتارهای خود را بروز می‌دهند. کودکان مبتلا به ADD معمولاً در مدرسه اختلالی ایجاد نمی‌کنند. آن‌ها حتی ممکن است بی سر و صدا در کلاس بنشینند و کاری نکنند. اما این بدان معنا نیست که بی نظمی آن‌ها مشکلی ایجاد نمی‌کند افرادی که دچار ADD هستند با مشکلات تمرکز مواجه‌اند. البته باید بدانید که همه کودکان دارای ADD شرایط یکسانی ندارند.
ویژگی‌های مشترک
به نظر می‌رسد کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه بدون بیش فعالی نسبت به فعالیت‌های کلاسی خسته یا بی علاقه هستند. آن‌ها ممکن است مدام رویا اپردازی کنند و یا چیز‌های مختلف را فراموش کنند. همچنین این افراد با سرعت کمی در کار کردن دارند و کارها را ناقص انجام می‌دهند.
این افراد در وظایف معمول و روزانه در مدرسه یا خانه مشکلاتی دارند. به عنوان مثال این افراد در مرتب کردن اتاق خواب، انجام تکالیف مدرسه، تمیز نگه داشتن خودشان بی نظم هستند. آن‌ها ممکن است در مدرسه و خانه وظایفشان را به درستی انجام ندهند و با انجام این کارها به شدت مخالفت کنند. این می‌تواند معلمان، والدین را ناامید کند و منجر به این شود که کودک نمرات ضعیفی در کلاس کسب کند. افراد مبتلا به ADD مخصوصا کودکان معمولا فراموشکار هستند بنابراین مداخله سریع و به موقع می‌تواند تا حد زیادی این اختلال را درمان کند.
تشخیص
اگر گمان می‌کنید فرزند شما دچار اختلال کم توجهی بدون بیش فعالی شده است. حتما در مورد درمان با مشاور مدرسه، معلم یا پزشک کودک صحبت کنید. اگر نگرانی دارید این کار را از همین امروز شروع کنید. پزشک متخصص اطفال ممکن است شما را به یک روانشناس کودک که می‌تواند به شما کودکتان کمک کند معرفی می‌کند. روانشناس ممکن است با چند تست یا آزمایش تشخیص می‌دهد که کودک شما در چه وضعیتی قرار گرفته و با فهمیدن این کار سعی می‌کند درمان مناسب برای کودک شما ارائه دهد. این آزمایش نه تنها می‌تواند به تمایز ADD از سایر مواردی که ممکن است در کار مدرسه مشکل داشته باشند کمک کند. بلکه می‌تواند برای پیگیری پاسخ کودک به مداخلات در طول زمان مورد استفاده قرار گیرد.
رفتار
ADD گاهی اوقات با داروهای محرک مانند ریتالین درمان می‌شود. در برخی موارد داروهای محرک می‌توانند به دانش آموزان مبتلا به ADD کمک کنند تا در کار و تمرکز خود ادامه دهند. با این حال برخی از داروهای محرک با عوارض جانبی جدی همراه بوده اند. در نتیجه بسیاری از والدین در استفاده از ریتالین، Adderall یا سایر داروها برای درمان ADD مردد هستند.
روانشناسان با تشخیص ADD تصمیم می‌گیرند که چگونه و از چه روشی کودک مبتلا به ADD را درمان کنند. اکثر پزشکان و روانشناسان کودک پیشنهاد می‌کنند که باید یک برنامه مداخله رفتاری برای کمک به آموزش مهارت‌های رفتاری کودکان و کاهش رفتارهای چالش بر‌انگیز کودکان تدوین شود.
این روش‌ها ممکن است تاثیر مثبت بیشتر نسبت به درمان با دارو بر روی کودکان داشته باشد. خصوصاً به این دلیل که برخی از کودکان مبتلا به ADD یا ADHD در حقیقت شرایط مشکل مانند اختلال رفتاری در خانه و مدرسه را ندارند اما به دلیل مشکلات شخصی یا خانوادگی رفتار آن‌ها مانند افرادی است که ADD دارند. برنامه‌های مداخله رفتاری می‌تواند به دانش آموزان مبتلا به رفتارهای مشکل ساز کمک کند.
مطمئناً یک مزیت مثبت در برنامه‌های مداخله در رفتار که به مدت طولانی وجود دارد این است که سازگاری‌ها ممکن است منجر به بهبود دائمی مهارت تمرکز شود که دارو نمی‌تواند فراهم کند.
ترس از برچسب زدن
بعضی از والدین می‌ترسند که اگر فرزندشان آزمایش ADD داشته باشد توسط دیگران مورد تحقیر واقع شوند. به عنوان یک والدین می‌توانید کارهای زیادی انجام دهید تا از بروز این اتفاق جلوگیری کنید. با کودک خود صحبت کنید تا او بداند که در مبارزه با ADD کار اشتباهی انجام نمی‌دهد. سعی کنید به او انگیزه دهید و سعی کنید به عنوان یک والدین به او کمک می‌کنید تا مهارت‌هایی را یاد بگیرید که به او کمک می‌کند تا هرچه آسان تر یاد بگیرد آرایش بی نظیر او
سخن پایانی
تشخیص ADD به این معنا نیست که شما متعهد هستید کودک خود را با دارو معالجه کنید. زیرا ممکن است بر اساس نوع این بیماری به شما روش درمان متفاوت و مناسب تری پیشنهاد داده شود.روش‌های درمانی مختلفی برای ADD وجود دارد که فقط یکی از آن‌ها داروها است. مداخله زودهنگام می‌تواند از آسیب رساندن آسیب به زندگی کودک جلوگیری کند.
