اوتیسم نوعی واگرایی عصبی است که به صورت مشکل در تفسیر نشانه‌ها و قوانین اجتماعی عصبی، پایبندی شدید به روال‌ها و مناسک و حساسیت حسی ظاهر می‌شود و در نتیجه تفاوت‌های عصبی رشدی رخ می‌دهد. یک فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلات مربوط به واگرایی عصبی خود کنار بیاید، اما به خاطر اوتیسم «رشد» نمی‌کند. این مقاله به این موضوع می‌پردازد که چرا اوتیسم ممکن است اشتباه تشخیص داده شود و این تشخیص‌ها اشتباه چه می‌توانند باشند. اگر در مورد تشخیص بیماری فرزندتان نگران هستید، با روانپزشک خود صحبت کنید. آن‌ها می‌توانند به سؤالات شما در مورد تشخیص که داده‌اند پاسخ دهند و در صورت نیاز ممکن است به پزشک دیگری ارجاع دهند. در این مقاله هیچ توضیحی برای تشخیص یا درمان هیچ بیماری ارائه نمی‌شود و فقط ۶ اختلال با علائم مشابه اوتیسم را معرفی می‌کنیم.
دلیل تشخیص اشتباه اوتیسم
برای تشخیص بیماری اوتیسم از مشاهدات ارائه شده توسط والدین و همچنین تست و مشاهدات رفتاری توسط روانپزشک استفاده می‌شود.
سوگیری، درک نادرست از واگرایی عصبی و پنهان کردن علائم می‌تواند باعث شود ارزیابان بیماری کودک را اشتباه تشخیص دهند. به علاوه، بسیاری از تحقیقات موجود در مورد تشخیص اوتیسم در مورد پسران سفیدپوست است و بر روی این گروه از کودکان متمرکز است. به همین دلیل تشخیص بیماری در نژادها و جنسیت‌های دیگر گاهی اوقات برای روانپزشکان مشکل می‌شود.
همچنین بزرگسالانی که اوتیسم دارند و در کودکی بیماری آن‌ها تشخیص داده نشده است، ارزیابی علائم آن‌ها برای پزشکان دشوار می‌باشد، زیرا بسیاری از آزمایش‌های اوتیسم برای کودکان طراحی شده‌اند. علاوه بر این، بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم سایر مشکلات سلامت روان را نیز دارند. به این ترتیب، گاهی اوقات پزشکان به اشتباه بیماری را تشخیص می‌دهند.
اختلالات اضطرابی
اختلال اضطرابی یکی از ۶ اختلال با علائم مشابه اوتیسم است. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم معیارهای یک اختلال اضطرابی را دارند. به همین خاطر، قبل از اینکه بیماری آن‌ها به عنوان اوتیسم شناخته شوند، به بسیاری از این افراد گفته می‌شود که به جای اوتیسم، اضطراب دارند.
نیاز شدید به داشتن یک روتین مشخص، مشکل در انتقال احساسات، انتقال احساسات به صورت ناگهانی یا پیش بینی نشده، و فروپاشی احساسات از جمله علائم اوتیسم که در اختلال اضطرابی نیز مشاهده می‌شود. علاوه بر این، اگر فرد مبتلا به اوتیسم به دلیل مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی، واکنش‌های منفی تجربه کرده باشد، ممکن است در محیط‌های اجتماعی به شدت مضطرب شود.
اگر تشخیص داده شود فردی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی و پزشکان متوجه شوند که دلیل اضطراب او از مکالمات غیرقابل پیش بینی یا مشکل در درک زبان بدن و لحن صدا، ممکن است این اضطراب ثانویه به اوتیسم باشد.
به طور مشابه، اگر فردی مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر باشد و پزشک متوجه شود که رفتارهای اضطراب‌آمیز بیمار با رفتارهای عصبی همراه نیست، ممکن است پزشکان در تشخیص بیماری اشتباه کرده باشند.
اختلال کمبود توجه بیش فعالی
تقریباً نیمی از افراد مبتلا به اوتیسم، اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی را دارند، بنابراین عادی است فرد علائم هر دو بیماری را داشته باشد. اگر روانپزشکان تشخیص دهند فردی مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش فعالی است، اما آن‌ها همچنین احساس کنند که تشخیص به طور کامل همه علائم او را توصیف نمی‌کند، ممکن است لازم باشد که یک ارزیابی اضافی برای آزمایش اوتیسم نیز انجام دهند.
بین معیارهای تشخیصی این دو اختلال همپوشانی وجود دارد، به طوری که هم افراد مبتلا به اوتیسم و هم افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه مشکلاتی را در توجه، ارتباطات و روال‌ها نشان می‌دهند.
علائم اوتیسم
در تمرکز بر روی فعالیت‌های غیر ارجح مشکل دارند، اما تمرکز بیش از حد بر روی فعالیت‌های مورد علاقه دارند.
ممکن است در دریافت نشانه‌های اجتماعی دچار مشکل شود (مگر اینکه به این تعاملات یک علاقه خاص داشته باشد). همچنین ممکن است با کلمه‌یابی و ارتباط کلامی مشکل داشته باشد.
ممکن است روال خاصی بسازد که پیروی از آن برای دیگران دشوار باشد و در صورت تغییر روال دچار اضطراب یا پریشانی شوند.
علائم بیش فعالی
افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است بیش از حد تمرکز کنند، اما کارهایی را ترجیح می‌دهند انجام دهند که نیازی به تمرکز مداوم ندارد.
ممکن است در «فیلتر کردن» افکاری که می‌خواهند به اشتراک بگذارند مشکل داشته باشند. آن‌ها ممکن است مکرراً یا به طور تکانشی وارد مکالمات شوند.
اختلال شخصیت مرزی
اختلال شخصیت مرزی (BPD) وضعیتی است که با بی‌ثباتی خلق و خو، رفتار تکانشی و مشکل در روابط بین فردی همراه است. همانند سایر اختلالاتی که در این مقاله معرفی کردیم، این اختلال با علائم مشابه اوتیسم همراه است.
یک فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است به اختلال شخصیت مرزی نیز مبتلا شود. با این حال، گاهی اوقات عصبی بودن به اشتباه به عنوان یک اختلال شخصیت تشخیص داده می‌شود و این امر به ویژه برای زنان رایج است.
علائم زیر گاهی به جای اوتیسم به بیماری اختلال شخصیت مرزی نسبت داده می‌شود:
تنظیم هیجان: افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی نوسانات خلقی قابل توجهی را نشان می‌دهند و در تنظیم مناسب احساسات خود مشکل دارند. گاهی اوقات، فروپاشی حسی ناشی از اوتیسم به عنوان اختلال در تنظیم احساسات شناخته می‌شود.
تکانشگری: هم افراد اوتیسم و هم افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است رفتارهای تکانشی از جمله خرج کردن مقدار زیادی پول یا مصرف مواد داشته باشند.
تعارض رابطه: از آنجایی که مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی افراد مبتلا با اوتیسم با افراد عصبی متفاوت است، ممکن است در روابط خود دچار تعارض شوند، به خصوص اگر ندانند که اوتیسم دارند.
اختلال وسواس فکری عملی
اختلال وسواس فکری اجباری (OCD) به صورت افکار یا تصاویر مزاحم که آزاردهنده هستند و رهایی از آن‌ها یا نادیده گرفتن آن‌ها دشوار است. و همچنین رفتارهای اجباری که به طور مکرر برای کاهش اضطراب ناشی از این افکار انجام می‌شود، ظاهر می‌شود. افراد مبتلا به OCD می‌توانند وسواس، اجبار یا هر دو را تجربه کنند.
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، اختلال وسواس فکری عملی دارند. با این حال، گاهی اوقات رفتار تحریک کننده به اشتباه به عنوان اجبار شناخته می‌شود، زیرا زبان یا حرکت تکراری می‌تواند مانند رفتار اجباری به نظر برسد. علاوه بر این، تشریفات و کارهای روزمره می‌توانند اجباری به نظر برسند.
اختلال استرس پس از سانحه
زندگی در دنیایی که در آن افراد بسیار عصبی می‌شوند برای اشخاصی که واگرای عصبی دارند. بسیار استرس‌زا است، به خصوص برای کسانی که بیماری آن‌ها تشخیص داده نشده است.
پنهان کردن یا تلاش برای زندگی به شیوه‌ای که معمول است برای کسانی که این موضوع برای آن‌ها به طور طبیعی اتفاق نمی‌افتد، باعث استرس زیادی می‌شود.
علاوه بر این، افراد مبتلا به اوتیسم بیشتر از افراد عصبی در معرض خطر قلدری، سوء استفاده و استثمار قرار دارند.
به همین دلیل درصد بالایی از افراد مبتلا به اوتیسم سابقه تروما دارند. بین علائم اوتیسم و علائم تروما همپوشانی وجود دارد. که ممکن است تا حدی به دلیل تعداد بالای افراد مبتلا به اوتیسم باشد که سابقه تروما نیز دارند.
این امر می‌تواند منجر به تشخیص اختلال استرس پس از سانحه در افراد مبتلا به اوتیسم شود و رفتارهای آن‌ها ممکن است به جای اینکه به ویژگی‌های واگرای عصبی مرتبط باشد، به تروما نسبت داده شود.
مطالب مرتبط: “آنچه در مورد اوتیسم در کودکان باید بدانید”
روان پریشی
در دهه ۱۹۴۰، اوتیسم نوعی اسکیزوفرنی در نظر گرفته می‌شد که از کودکی شروع شد. و به صورت مشکل در برقراری ارتباط با واقعیت خود را در بزرگسالی نشان می‌داد.
همانند سایر تشخیص‌های شرح داده شده در این مقاله، اوتیسم و اختلالات روان‌پریشی دارای همپوشانی علائمی از جمله مشکل در برقراری ارتباط مؤثر و جدایی اجتماعی یا کناره‌گیری هستند.
علاوه بر این، روان‌پریشی اغلب با استفاده از آزمون‌های شخصیتی که سؤالات خاصی در مورد ادراک و واقعیت مطرح می‌کند، شناسایی می‌شود.
افراد مبتلا به اوتیسم گاهی سوالات این تست‌ها را به شیوه‌ای تحت اللفظی‌تر از آنچه که سازندگان آزمون در نظر گرفته‌اند می‌خوانند. که می‌تواند مقیاس‌های سنجش روان‌پریشی را بالا ببرد.
به عنوان مثال، سؤالی مبنی بر اینکه آیا چیزهایی را می‌شنوید که دیگران نمی‌شنوند برای غربالگری توهمات است. اما یک خواننده مبتلا به اوتیسم ممکن است این موضوع را تأیید کند. زیرا شنیده است که شخصی صحبت می‌کند در حالی که دیگران گوش نمی‌دادند.
سخن آخر
اوتیسم اغلب به اشتباه درک می‌شود، و تصورات نادرستی در مورد آنچه که اوتیسم «به نظر می‌رسد» حتی در حوزه روانشناسی وجود دارد. اگر متوجه شدید که تجربیاتی که افراد مبتلا به اوتیسم به اشتراک گذاشته‌اند با علائم شما یا فرزندتان مشترک است به یک روانپزشک مراجعه کنید و هرچه سریعتر برای درمان اقدام کنید. ما در این مطلب سعی کردیم ۶ اختلال با علائم مشابه اوتیسم را معرفی کنیم تا شما راحت‌‌تر بیماری خود را تشخیص دهید.
